Baobab

Baobab eta zuhaitzak entzuten zituen gizona.

Sobre arboles que hablan.

Baobab zuhaitza Afrikako zuhaitz ederrenetakoa omen zen. Bada, kondaira batek dio denek miresten zituztela zuhaitz eder haien loreak, hostoak eta itxura bera. Hainbestekoa zen haren harrokeria, ezen jainkoek hura zigortu baitzuten eta buruz bera jarri, sustraiak agerian. 

El Baobab debía ser uno de los arboles mas hermosos de África ..pero su hermosura y vanidad le jugaron una mala pasada; de tan bello que se veía, el árbol  fue castigado cabeza abajo, con las raices boca arriba, para su cura de ego.

Se dice que si una persona bebe agua en las que se han mojado semillas del  Baobab será protegido del ataque de los cocodrilos. Pero, si arrancase una flor de tan soberbio árbol, morirá devorado por un león.

Los nativos creen que es el árbol de la vida y la leyenda cuenta que nadie  puede quedarse dormido debajo del árbol del Baobab porque los dioses se los llevarán al cielo.

También cuentan que en Argentina hay un señor que escucha los arboles; abraza a los arboles y detrás del viento y un tronco envejecido, allá  en medio del desierto, cantan miles de lenguas; cuentan que la tierra conecta las lenguas  entre si y que solo hay que querer escucharlas, que seguro reconoces la tuya y muchas mas. 

Cuentan que te acercas a esa Babilonia y te quedas en paz, sin miedo a no comprender, comprendiéndolo todo.

Argentinako Lullachayoc herrian bazen zuhaitzak entzuten zituen gizona. Zuhaitza magikoa zen eta ordu batzuk ibili behar ziren oinez, haraino iristeko. Basamortua igaro eta ezerezaren erdian, lautada idortua besterik ikusten ez zen lurrazal zati galdu hartan zuhaitz bakarti bat zeutzan, zahar eta sendoa. Zuhaitzaren gorpuzkerak hura besarkatzeko gogoa pizten zuen; ariketa sendagarria egin eta zuhaitzaren arimak xuxurla batzuk kantatzen zituen. Xuxurla haiek haize apeten itxura zuten hasieran, hizkuntza bakoak, umezurtzak. Arnasa sakon harturik zuhaitza bigarrenez besarkatu eta orduantxe hasiko zen ahots dantza: denetariko doinuak, denetariko hizkuntzetan irteten ziren zuhaitzaren sustraietatik gora, enbor zimurtutik at, adarretatik kiribildurik. 

Zuhaitzak entzuten zituen gizonak azalduko du lur zatiak elkarri konektaturik gauzkala munduaren bazter batean egon, zein bestean. Lurrak halako hizkuntza tutu imaginarioa duela bere baitan hizkuntza guztiak besarkatzeko. Baina guk, hizkuntzetako hiztunok, nekez antzeman ditzakegu hizkuntzetako asko, nekez jagon eta maita, geurea propio zaintzen ez dakigun artean. Halaxe zioen zuhaitzak entzuten zituen gizonak.